Weblog

Het is officieel. Google is stuk. De zoekmachine van weleer, die de mooiste pareltjes van het internet wist te vinden, is niet meer.

De kranten stonden er bol van. Hugo de Jonge had geheime werkdossiers uiterst illegaal op zijn iPad geopend. Hoe durfde hij? Had hij als minister geen voorbeeldfunctie? Wist hij niet beter? Maakt niet uit: IT faalde hier hard, en dat kan je niet afschuiven op ome Hugo.

Als je maar lang genoeg een website hebt, verander je vanzelf in een socialemediaplatform.

De quantumcomputer komt er aan! Online kan je van alles lezen over deze spannende nieuwe ontwikkeling. Voor mij is vooral de cryptografie interessant: een quantumcomputer is akelig goed in wiskunde, en dat is een risico voor veel van de cryptografie die we tegenwoordig gebruiken.

Geboren uit een spraakverwarring tijdens een Teams meeting (want het was coronatijd), moest ik van de week weer denken aan een service die elke security professional misschien welk herkent: “CISO-as-a-Circus”.

Het is stil, op het gebied van digitale weerbaarheid. Althans, dat vertelde ik een collega van de week. Stilte voor de storm ben ik bang. Er gebeurt genoeg in het nieuws hoor. Maar als FireEye gehackt wordt en het toegeeft weet je dat het ernstig is. Voor elke Goliath die omvalt, hoeveel Davids zijn er wel niet?

Social media is toxic. Dat hoef ik niemand uit te leggen. Films zoals “The Social Dilemma” en organisaties zoals het Center for Humane Technology laten feilloos zien wat er mis is met social media.

Het is een veel voorkomende klaagzang. De huidige generatie (gemakshalve niet specifieker gemaakt dan dat) wordt lui, laf, onvoorzichtig en soft door het toenemende aantal “rubberen tegels” dat ze tegenkomen.

Waarom ik “ze” ga verlaten. “We” zouden dit namelijk heel jammer vinden.

Misschien herinner je je de nieuwsberichten nog dat Samsung-televisies je zouden “bespioneren”. De zogenaamde “smart”-functies zoals Netflix en spraakcommando’s zouden allemaal terug naar Samsung worden gesluisd. Paranoide internetters begonnen al te protesteren en Samsung ontkende enige betrokkenheid bij zulke vuige streken. Het was allemaal uit liefde, aldus de Koreaanse fabrikant.

Slim leven is superhip. De stappentellers lopen de winkels uit, slimme energiemeters zijn standaard in elke nieuwe woning en als je nog geen Toon in je huis hebt hangen, dan toch minstens een Google Nest? Wie kan nog zonder een Whirlpool-wasmachine die je kan bedienen met je smartphone? Het lijkt wel alsof er geen domme apparaten meer op de markt zijn.

Wauw! Ik moet heel even meta doen. Sinds mei niets meer geschreven. Nou ja zeg! Ik had me nog voorgenomen om nog in 2014 wat neer te pennen, maar nu het januari is hoef ik niet meer te vertellen wat goede voornemens precies waard zijn.

Voor de ophef over de onthullingen van Snowden met betrekking tot de NSA hebben veel bomen moeten sterven. Hele kranten werden er over volgeschreven. Wat zeg ik, complete speciale edities! Er kwam zelfs zoveel belastende informatie boven tafel dat velen van ons al vrij snel “NSA-moe” werden.

Een tijdje geleden schreef ik een stukje dat ik (bij gebrek aan beter) “elektrische schapen” noemde. Wat ik me nog afvroeg is het volgende.

Het zal niet de eerste keer zijn dat ik over computers schrijf. Als gediplomeerd computer-nerd ben ik nou eenmaal veel te veel met die dingen bezig.

Een mooie aanleiding om dit stukje mee te beginnen is het nieuws dat Google een bedrijf overneemt dat zich specialiseert in kunstmatige intelligentie. Hoewel het ze vooral om het talent te doen lijkt te zijn is het een leuk onderwerp om eens over na te denken.

Het is me toch wat. De samenleving vercomputert. Iedereen heeft laptops en tables en smartphones en buzzers en semafoons en wat al niet meer. We zijn zo digitaal bereikbaar dat we de post niet meer lezen. Volgens critici neemt de computer onze maatschappij zelfs over!

Als gelukkige bezitter van een lease-wagen heb ik een moderne auto onder mijn bips. Zoals dat gaat bij die dingen is het belangrijk om een zuinige auto uit te kiezen. Hoe minder uitstoot, hoe minder bijtelling.

Zeg het maar. Wat is het laatste taboe? Seks? Met zweepjes? Iets met billetjes? Seks met iemand van je eigen geslacht? Niet weten of je je fijner voelt als meisje of als jongen? Of allebei? Misschien iets dichter bij huis zoals neuspeuteren, of windjes laten in de auto als er toch niemand naast zit? Er blijft niet veel meer over. Of mijn fantasie is te braaf. Tenzij…

Mooi nieuws weer. Voor het luttele bedrag van 11.000 euro kan je veertien dagen op training om meer te leren over: social media. Jawel. Het is een koopje eigenlijk, want je leert ook iets over de effecten van social media. Echt hè.

Het is misschien een bekend verschijnsel. Je leest wat op Facebook, Twitter, op App.net of ergens op een weblogje: “bla bla, KPN is een kutbedrijf”. Wat is er dan gebeurd? Deze of gene heeft een probleem met zo’n bedrijf en klaagt dat het een lieve lust is. Slimme bedrijven haken daar op in met “Webcare”-teams.

Het stond al een tijdje op de planning om een stukje over mijn afstuderen te schrijven. “Versie één” bijvoorbeeld, schreef ik rond eind augustus, daags na mijn afstudeerpresentatie. Versie twee stond klaar toen ik begin september aan de slag was gegaan bij mijn nieuwe werkgever. Beide stukjes hebben het niet gered.

Zie je wel. Ook ik heb een filosofische inslag. Een paar weken geleden zat ik op de universiteit, te leren voor een pittig tentamen. Een klasgenoot vroeg me: “Ah, dat en dat, hoe werkt dat nou precies?”. Nadat ik het een beetje uit had gelegd zei hij “Het onderwerp boeit me bijzonder weinig. Maar als jij het kan uitleggen, dan snap je het.”.

“Vroeger jongen, deden wij het zonder al die moderne mobieltjes enzo. Toen belden we elkander nog gewoon.”

Sinterklaas is er bijna, en Kerst komt eraan. Alhoewel. Overal hangen al kerstlampjes en pepernoten kan je al sinds augustus krijgen. Eigenlijk zijn ze er allang. Ik heb er niet zoveel moeite mee.

Afgelopen zaterdag kreeg ik een gewichtige envelop. Overheidslogootje erop, keurig mijn adres achter een venstertje. Ondanks de ruwe behandeling van de postbode kwam de envelop nogal onkreukbaar op me over.

Op de fiets naar huis. Ik heb in het koffiehuis naar jazz zitten luisteren, en zojuist mijn date thuis afgezet. Bij mij in de straat rijdt een politiewagen. Snel steek ik mijn voet uit om mijn dynamo aan te tikken. Immers, ik ben een brave knul met licht op zijn fiets. Jammer genoeg mislukt mijn beweging. Dankzij de grote glazen Leffe Blond die ik heb genuttigd ben ik niet meer zo bij-de-tijd als ik dacht. Met al mijn overredingskracht steek ik mijn voet tussen de voorvork van mijn fiets en het wiel. Terwijl ik ratelend tot stilstand komt rijdt de politiewagen een steegje in (uiteraard zonder mij uberhaubt te hebben zien stuntelen).

Vorig jaar kreeg ik een briefje van Vitens. Of ik de watermeterstand door wilde geven. Natuurlijk wilde ik dat wel, want anders gaan zij voor je gokken en betaal je voor drie keer wat je echt gebruikt.

Vanavond vierde ik kerstavond bij mijn moeder. Lekker gegeten. Beetje bijgekletst. Biertje gedronken. Amelie gekeken. Blijft een briljante film, overigens. Aan het eind van de avond, een uur of half elf loop ik richting de bushalte. Een beetje melancholisch sta ik te wachten. Mooie avond.

Misschien ken je het wel, al studeer je helemaal niet. In plaats van [vervelende taak] ga je maar iets anders doen. Liefst iets dat op de korte termijn wel iets oplevert, zoals de afwas doen, stofzuigen of je kamer opruimen. Ik heb voor de herfstvakantie een boel huiswerk opgespaard, en ondanks mijn goede voornemens verviel ook ik in studie-ontwijkend gedrag.

Verbazingwekkend hoe snel je gewend bent aan “leven in Finland”… ik heb vrij weinig te vertellen. Oftewel, er gebeurt niet zoveel nieuws meer. Dat is weer niet zo heel gek, want uiteindelijk is het leven hier hetzelfde als in Nederland. Maar dan Fins. En duurder. En kouder.

Vandaag is het precies twee jaar geleden dat mijn vader overleed.

Mijn moeder heeft de driedelige, gigantische uitgave van dit woordenboek. Naar aanleiding van een herinnering aan de film Ocean’s Twelve zocht ik eens het verschil op tussen sympathie en empathie. Niet alleen weet ik nu dat verschil, ik weet ook wat syndicalisme is, waar een spiegat in zit en waar je bent als je in een tampat ligt.

Al een tijdje verbaas ik me over het volgende verschijnsel. Wat nu in de mode is is namelijk “hippe spullen kopen voor het goede doel”. Je koopt iets hips, dat heel duur is, en daarmee help je Afrika, of de strijd tegen aids, of iets anders. Wat er dan ook in is zeg maar.

Mijn vader was trots.